اما تغییر پادشاهان سبب دگرگونی سیاست
نگردید. تاماریتو (۶۵۱ ۶۴۹ ق.م) نیز مانند نیای خویش در پی آن بود که از
«شمش شوم اوکین» در بابل پشتیبانی کند.
در سال ۶۵۱ ق.م، «نبو بعل شوماته» حاکم بطایح نیز که در گذشته
از وفاداران آشور بود، به مخالفت با دولت آشور برخاست و به دربار
«تاماریتو» در ماداکتو گریخت و آشوربانیپال حاکم تازه بطایح به نام «بل
ابنی» را مأمور دستگیری نبو بل شوماته کرد.
فرمانروای عیلام که از این رویداد بیمی به خود راه نداده بود
سپاهش را به جنبش درآورد و تهدید کرد که «نیپور» را در مرکز بابل به تاراج
می دهد (۶۴۹ ق.م). آشوربانیپال کوشید تا با فرستادن یکی از سردارانش (مردوک
شار اوسور) به عیلام بر او پیشدستی کند. در همین زمان به وی توصیه کرد که
تاماریتو را از کمک ناحیه «هیدالو» محروم سازد. مردم پارسوماش و در رأس
ایشان «چیش پش پارسی» به فرستاده آشوربانیپال گفتند که برای کمک به
عیلامیان حرکتی نخواهند کرد. اما تاماریتو مصرانه از ایشان درخواست می کرد
که به یاری وی برخیزند.
چنانچه نیروهای آشوری تحت فرمان «مردوک شار اوسور» به سرعت
پیشروی می کردند سرزمین عیلام به تصرف ایشان درمی آمد، اما در این روزها
هیچ آشوری وارد سرزمین عیلام نگردید و در عوض، یکی از سرداران محلی به نام
«ایندابیگاش»، در رأس شورشی بر ضد تاماریتو قرار گرفت. آغاز شورش که همزمان
بود با حکومت «نبو بل شوماته» در هیدالو، به برکناری «تاماریتو» از
پادشاهی و نشستن «ایندابیگاش» بر تخت شاهی عیلام (در ماداکتو) منجر گشت.
نشستن «ایندابیگاش» در ماداکتو دگرگونی غیرمنتظره ای در اوضاع
پدید آورد. آشوربانیپال به ایندابیگاش نامه ای نوشت تا از نگرش وی نسبت به
دولت آشور آگاه گردد و ضمن آن که منتظر جواب بود، به مردوک شار اوسور
فرمان داد تا «تاماریتو» و نزدیکانش را به نینوا بفرستد. آنان در حضور
آشوربانیپال به شدت اظهار ناتوانی کردند و از کردار گذشته پوزش خواستند و
آشوربانیپال نیز به امید آنکه ممکن است آنان در آینده برای آشور سودمند
باشند از سر خونشان درگذشت.
چنین می نماید که ایندابیگاش در آغاز به آشور روی خوش نشان
داده باشد، اما چندان نگذشت که وی نیز متحد «نبو بعل شوماته» گردید که خطر
کرده به زمین های رسوبی رفته و در آنجا چندین آشوری از جمله «مردوک شار
اوسور» را به اسارت گرفته بود. بیدرنگ حقیقت کارها روشن گردید و پیک در پیک
از آشوربانیپال خواسته می شد که برای جلوگیری از تاخت و تاز های عیلامیان،
سوارانی به نیپور و اوروک بفرستد.
«تاماریتو» (که به اسارت به نینوا آورده شده بود) از این فرصت
بهره برداری کرد. وی که به دلیری خود می بالید درخواست کرد که با سپاهیان
آشور به «دِر» فرستاده شود که فاصله نزدیکی با ماداکتو داشت. درخواست او،
آشکارا درخواست برای گمارش دوباره به پادشاهی آن شهر بود. آشوربانیپال
گماشتن تاماریتو به پادشاهی را گمارش مناسبی یافت و سپاهیانش را به سوی دِر
حرکت داد. او با ایندابیگاش اتمام حجت کرد که اگر هر چه زودتر دست از
کارهایش برندارد، به سرنوشت «تمتی هوبان اینشوشیناک» گرفتار خواهد آمد.
اما این تنها تدبیر فرمانروای آشور نبود. در ژوئیه سال ۶۴۸
ق.م به نامه نگاری با یکی از سرداران عیلام به نام «هوبان شیبار» پرداخت و
به او پافشاری کرد که به گفتگوی خود با «بل ابنی» ادامه دهد. نایب السلطنه
عیلام موقعیت را دریافت. او دانست که «هوبان شیبار» عیلامیان را به شورش
علیه «ایندابیگاش» برمی انگیزد و اگر آشوریان که اکنون در دِر گرد آمده
بودند به سوی کوهستانها پیشروی کنند بدون کمترین تردیدی، ایندابیگاش از
پادشاهی برکنار خواهد گردید.
از روزهای درگذشت «تمتی هوبان اینشوشیناک» به دست سربازان
آشور (۶۵۳ ق.م)، در سنگ نبشته های آشوری فرمانروای شوش را به رسمیت
نشناختند. اما «ادا هامیتی اینشوشیناک» که همچنان در مقام خویش (پادشاه
شوش) باقی مانده بود (۶۵۳ ۶۴۸ ق.م). در سال ۶۴۸ ق.م جای خود را به پسرش
«هوبان هالتاش سوّم» (۶۴۸ ۶۳۶؟) داد.
آنچه که پیش بینی می شد رخ داد و هوبان هالتاش سوم علیه
ایندابیگاش شورش کرد و با برکناری وی، پادشاهی ماداکتو را نیز از آن خود
ساخت. به پادشاهی رسیدن هوبان هالتاش سوّم در ماداکتو، کوشش آشور را برای
بر تخت نشاندن دوباره تاماریتو در آن ایالت بی نتیجه گذاشت.
هوبان هالتاش سوّم دریافت که لزومی ندارد که عیلام و آشور
تنها بر سر «نبو بعل شوماته» دشمنی ورزند؛ بنابراین همپیمانانش را فراخواند
و به آنان سفارش نمود که این کلدانی را که آشور دستگیری وی را این همه
ضروری می دانست، تسلیم آن کشور کنند؛ اما جنگ خانگی در عیلام در طی سده
گذشته، این کشور را برای همیشه در سراشیبی زوال افکنده بود و گواه این ادعا
آنکه هوبان هالتاش سوّم تنها توانست سفارش کند نه این که فرمان دهد.
متأسفانه سفارش او را زیر پا نهادند. نبو بل شوماته زنده و آزاد بود و چاره
ای مگر ادامه جنگ بی ثمر با آشور نداشت.
«نبو بعل شوماته» که به داشتن پناهگاهی در عیلام اطمینان
داشت، سپاهیانی از قبایل آرامی «هیلمو»، «پیلاتو» و «ایاشیان» بر کرانه
خاوری خلیج فارس به مزدوری گرفت و به قصد به ستوه آوردن «بل ابنلی» در
بطایح، از آبها گذشت. «بل ابنی» با فرستادن چهارصد کماندار به آن سوی خلیج
فارس که گاو های نر «هیلمو» و «پیلاتو» را به هلاکت رساندند اقدام آنان را
تلافی کرد. اما نبو بل شوماته در شهر «هوپاپانو» دست نخورده به جا ماند. یک
دسته از تاخت و تازگران آشور، گنجینه های متعلق به شیخ سرزمین «بانانو» در
سرزمین «ناهال» را ضبط کردند. دسته ای دیگر که شمارشان به یکصد و پنجاه تن
می رسید در سرزمین واقع در دو سوی رودخانه «تاکاتاپ» صد و سی اسیر گرفتند؛
اما هنگامی که کوشیدند تا به جایی که آمده بودند بازگردند، با سیصد
کماندار از قبیله «هالات» که در «ناهال» (پیاده تنها ۲۸ ساعت با بطایح
فاصله داشت) و در رودخانه کمین کرده بودند روبرو شدند. خوشبختانه تنها بیست
تن از نیروهای آشور زخمی شدند و شمار تلفات نیروهای عیلامی بیشتر بود. بل
ابنی خود با ششصد کماندار و پنجاه سوار برای پس گرفتن دام های دزدیده شده
شتافت و هزار و پانصد گاو نر متعلق به شاه عیلام و شیخ پیلاتو را پس گرفت؛
اما آوردن همه آنها به بابل شدنی نبود و شماری از آنها در خلیج فارس غرق
شدند. و بل ابنی تنها توانست یکصد سر از بهترین آنها را با چهل چوبدار، به
دربار آشوربانیپال بفرستد.
نبردهای آشور و عیلام
آشور پس از آنکه شورش «شمش شوم اوکین» را در بابل فرونشاند
(۶۴۹ ق.م)، دست کم از دو پایگاه، یکی بطایح در جنوب و دیگری دِر در شمال،
به عیلام می تاخت. هدف پایگاه جنوبی شوش، و هدف پایگاه شمالی، تختگاه
عیلام، یعنی ماداکتو بود. پادگانی آمیخته از پانصد سرباز آشوری که در
«زابدانو» (در بطایح) مستقر بودند دستور یافتند که به عیلام بتازند. این
گروه به سوی «ایرگیدو» که چهار ساعت راه با شوش فاصله داشت پیش رفتند و شیخ
قبیله «ایاشیان» (که نبو بل شوماته را در حمله به بل ابنی یاری رسانده
بود) و شماری از خویشان وی را کشتند و با یکصد و پنجاه اسیر بازگشته در دِر
به سپاه اصلی آشور پیوستند. بدین سبب، سرکردگان قبیله «لاهیرو» (که آنان
نیز از یاری کنندگان نبو بل شوماته در حمله به بل ابنی بودند) با دیدن این
تهدید، به تسلیم شدن تن دردادند. موقع هوبان هالتاش سوّم بسیار ناپایدار
بود اما توانست اندازه ای از سپاهیانش را که در شهر دِر (در جنوب) مستقر
بودند کاسته، در «بیت ایمبی» (در شمال) متمرکز سازد. این اقدام وی حرکتی
خردمندانه بود زیرا آشوریان بر آن شده بودند تا از شمال به عیلام بتازند.
تاخت و تازگران به بیت ایمبی رسیدند و «ایمباپی» سرکرده آن که داماد هوبان
هالتاش بود را به اسارت بردند. آشوربانیپال در استوانه خویش اعلام می دارد
که در نتیجه این پیروزی هوبان هالتاش از ماداکتو به کوه ها گریخت؛ اما بل
ابنی که همزمان، وارد بخش جنوبی کشور عیلام شده بود گزارش داد که گریز
پادشاه عیلام بواسطه درگیری و شورش داخلی بوده است. بل ابنی افزود که وی از
رهبران عیلامی به نام های «اومهولوما» و «اوندادو» خواسته است که «نبو بعل
شوماته» را به وی تسلیم کنند. پادشاه دیگری به نام «هوبان هاوآ» که بر بخش
دیگری از عیلام فرمانروایی داشت (در پیرامون بوبیلو به فاصله اندکی از
شوش)، پس از گریز هوبان هالتاش سوم تا مدتی توانست خود را نگه دارد اما
زمانی که دریافت که آشوریان از شمال به عیلام در حال تاختن هستند، وی نیز
از معرکه گریخت.
تاخت و تازگران به پای دروازه های ماداکتو رسیدند و بل
ابنی که اکنون به شمال رفته بود دستور داد تا همه گنجینه های آن را به
نینوا بفرستند و پافشرد که اگر از آشور آذوقه نیاورند، هزار اسیری که گرفته
از گرسنگی خواهند مرد. همین اسیران، موضوع نامه دیگری بود که در آن، «بل
ابنی» اعتراف کرد که مایل است تا از فرماندهی سپاه کناره گیری کند. او از
«هوبان شیبار» (سردار عیلامی که طی مذاکراتی با بل ابنی مقدمات برکناری
ایندابیگاش از پادشاهی ماداکتو را فراهم آورده بود) شنید که اعیان و بزرگان
عیلام دلهایشان برگشته و اکنون مایل به تسلیم کردن «نبو بعل شوماته»
هستند. نمایندگان آنها در ماداکتو به بل ابنی رسیدند و از ویران سازی سراسر
عیلام به خاطر یک نفر کلدانی زبان به اعتراض گشودند. از این سازش پیشنهادی
نتیجه ای به دست نیامد. «بل ابنی» بنا به فرمان های سر به مهری که از سوی
آشوربانیپال رسیده بود از ماداکتو به پیشروی در دره کرخه ادامه داد. فهرستی
از شهرهای گشوده شده در دست است. مهمترین آنها در سرزمین «راشی» قرار
داشتند و عبارت بودند از «هامانو»، «بیت ایمبی»، «بوبه»، «بیت بوناکی»،
«بیت ارابی».
گروه دوّم شهرهایی بودند که در دره کرخه قرار داشتند یعنی
«ماداکتو»، «دور اونداسی»، «توبا»، «تل توبا»، «دین شاری» و «شوش» ؛ و گروه
سوّم شهرهایی که مسکن قبایل آرامی بودند همچون «هایا اوسی»، «گاتودو»،
«دائه با» و ... . یکی از آیین هایی که دل آشوربانیپال را شادمان می ساخت
در شهر شوش برگزار گردید. در این آیین، «تاماریتو» پسر «هوبان نوگاش» یک
بار دیگر به عنوان شاه بخشی از عیلام بر تخت نشانده شد. آشوربانیپال در
یادداشتی از رفتار خوبی که در گذشته با او داشت سخن گفت و وعده داد چنانچه
تاماریتو همچنان به او وفادار بماند، و از نبو بل شوماته جانبداری نکند و
از هم پیمان شدن با هوبان هالتاش سوّم بپرهیزد، در آینده رفتار بهتری با او
پیش خواهد گرفت. شاه آشور سخنی نیز با مردمان سرزمین راشی داشت. او به
آنان گفت که چگونه هنگامی که در روزهای فرمانروایی اورتاکی در عیلام قحطی
بروز کرد، به آن سرزمین آذوقه فرستاد و از آنان خواست تا پادشاه تازه یعنی
تاماریتو را بپذیرند.
اما چون این پند در گوش مردمی که پایتختشان «بیت
ایمبی» بتازگی غارت گشته بود فرو نمی رفت، آشوربانیپال سرکرده ایشان
«ایمباپی» (داماد هوبان هالتاش سوّم) را به قدرت بازگرداند. تاماریتو بر
فرمانروایی زادبومش (ماداکتو) گمارده شده بود و آشوریان به میهن خود
بازگشتند. هوبان هالتاش سوّم از این فرصت سود جست و به ماداکتو آمد و
تاماریتو، فرمانروای دست نشانده آشور، شتابان به آشور گریخت. هوبان هالتاش
سوّم در ماداکتو باری دیگر پای می فشرد که عیلامیان، نبو بل شوماته را
تسلیم آشور کنند اما چون به پند او اعتنایی نگردید، غارت عیلامیان و
آرامیان همچنان ادامه یافت. در این هنگام کاسه شکیبایی آشور بکلی بسر آمد و
آشوربانیپال بر آن شد تا یک بار برای همیشه به استقلال عیلام، که از سپیده
دم تاریخ دشمن سرزمین پست بابل بود، پایان دهد. بل ابنی که باری دیگر تاخت
و تازگران را رهبری می کرد، نخست بر سرزمین راشی، که فرمانروای آن
«ایمباپی» نشان داده بود که وفادارتر از دیگران نیست، دست یافت.
آشوریان
پیروزمندانه به «بیت ایمبی» و «هامانو» درآمدند و آن سرزمین ها را بکلی
ویران کردند. هوبان هالتاش سوّم ماداکتو را رها ساخت و با مادر، همسر و
خانواده اش به قصد رسیدن به «تالاه» ار رودخانه اولای (کرخه کنونی) گذشت.
«هوبان شیبار» و «اوندادو»، دو تن از کارگزاران هوبان هالتاش سوّم که
جداگانه با بل ابنی در تماس بودند به قصد گردآوردند متحدانی، رهسپار هیدالو
گردیدند. تاخت و تازگران در پی گرفتن «بیت ایمبی»، سراسر سرزمین راشی را
به باد غارت دادند. «بیت بوناکو»، «هارتابانو»، و «توبا»، همه به دست ایشان
افتاد و آنها بار دیگر رهسپار دره کرخه گردیدند. تاخت و تازگران،
«ماداکتو» و «هالته ماراش» را به تصرف درآوردند و به شهر بی نگهبان شوش و
شهرهای همسایه آن، «دین شاری»، «سومونتوناش»، «پیدیلما»، «بوبیلو»، و
«کابیناک» وارد شدند. اکنون لشکرکشی ابعاد بلندپروازانه تری به خود گرفته
بود.
هوبان هالتاش سوّم از کشتن یک فراری چشم پوشید و به «هیدالو» بازگشت.
در پی او، «بل ابنی» نیز به آنجا رفت زیرا می دانست که آن سرزمین بر پادشاه
خود شورش کرده است. «بانونو» و حوزه ای از شهر «باشیمو» به دست آشوریان
غارت گردید. آشوریان که اکنون در کنار دروازه «پارسوماش» رسیده بودند از
دنبال کردن عیلامیان بازایستادند. فرمانروای پارسوماش که اکنون «کوروش یکم»
(۶۴۰ ۶۰۰ ق.م) پسر «چیش پش» (۶۷۵ ۶۴۰ ق.م) بود در نزدیکی هیدالو به
آشوریان برخورده به ناتوانی خویش در برابر نیروی آنها اعتراف کرد و برای
اثبات کمک شاهانه خود، پسر و جانشین خود «آروکو» را بعنوان گروگان، به
نینوا در آشور فرستاد.
«پیرلومه» پادشاه «هودیمیری» نیز که در آن نزدیکی
قرار داشت هدایایی برای پادشاه آشور فرستاد. در این میان، عیلام جنوبی نیز
بر پادشاه گریخته خود بیرون آمده بود. آرامیان قبایل «تاخاشارو» و «شاکوکه
آ» نیز دیگر از کرده های «نبو بعل شوماته» به ستوه آمده بودند و «بل ابنی»
اعلام کرد که بسیار احتمال دارد که هوبان هالتاش، آن راهزن منفور را به شرط
دریافت فرمانی از سوی دولت آشور (از جمله فرمان عفو)، نزد آشوربانیپال
بفرستد. در مدتی که وی چشم براه دریافت این فرمان بود، فرمانروای آشور
بیکار ننشست. او به شوش بازگشت و دروازه های آن شهر کهن را به روی سربازان
غارتگر خود گشوده، از دیدن انبوه گنجینه هایی که آنان به دست آورده بودند
لذت می برد.
زر و سیم و چیزهای گرانبهایی که شاهان عیلام در گذشته های دور
از سومر و اکّد آورده در عیلام برهم انباشته بودند، سنگ های گرانبها، جامه و
جنگ افزار، اسباب و کاچال نفیسی که شاهان عیلام بر آنها نشسته می خوردند و
می نوشیدند، می آرمیدند و شستشو می شدند، گردونه ها، اسبان و استران، همه و
همه به دست آزمند آشوریان افتاد. نیایشگاه بزرگ «اینشوشیناک» (خدای خدایان
شوش)، که از آجر لعابدار ساخته شده بود و دارای برج هایی از برنز تابناک
بود، ویران گردید، و اینشوشیناک، برای نخستین بار در تاریخ، راه دشت های
سرزمین بابل را پیش گرفت. دیگر خدایان که عیلامیان در آن روزگار تباه به
آنان حرمت می نهادند نیز از نیایشگاه هایشان گردآوری شده به آشور فرستاده
شدند. اما یک خدای دیگر، یعنی خدابانو «نانا»، تندیس او را که بیش از پانصد
سال پیش «کوتیر ناخونته» (۱.۱۵۵ ۱.۱۵۰ ق.م) آن را از بودباشش در بابل
گرفته بود، با آیین باشکوهی به سرزمین های جلگه ای بابل بازگردانده شد. سی و
دو تندیس ساخته از زر، سیم، و مفرغ و سنگ آهک شاهان پیشین عیلام را از
محراب نیایشگاه های شوش، ماداکتو، و هورادی، به آشور بردند و در آنجا
اعضایشان را شکسته ناقص و بی اندامشان کردند.
سربازان بل ابنی گذرگاه های
مقدسی را که تا آن زمان پای بیگانه ای به آنجا نرسیده بود زیر پا نهادند و
به کام آتش سپردند و به آرامگاه های شاهان پیشین بی حرمتی کردند و هدایا و
نذورات آنها را به یغما بردند. سربازان آشور بیست و پنج روز عیلام را زیر
پا نهادند و بر دژهای ویرانش نمک پراکندند. خاندان شاهی، به ویژه زنان
دودمان ها را که پادشاهان از آنان زاده می شدند، همراه با سران شهری و
شهرداری شهرهای گشوده شده، همچون صدها تن از سربازان اسیر و افسران
بالادستشان، کمانداران، سواران، گردونه رانان و پیادگان، به آشور بردند.
آشوربانیپال اعلام کرد که از این پس ویرانه ها باید کنام گوران و آهوان و
همه جانوران گردد. آشوربانیپال در گزارش رسمی خود از لشکرکشی به عیلام که
به نابودی آن کشور انجامید این گونه سخن می گوید: «برج نیایشگاه شو را ...
ویران ساختم ... . نیایشگاه های عیلام را بکلی ویران ساختم. خدایان و
خدابانوان آن را بر باد دادم... . گورهای شاهان نخستین و پسین آن ها را، که
از آشور نمی هراسیدند ... و برای پادشاهان آشور، پدرانم، مزاحمت ایجاد می
کردند، ویران ساختم... . آن ها را در معرض آفتاب قرار دادم. استخوان هایشان
را به آشور بردم... . ایالت های عیلام را نابود کردم. بر روی آن ها نمک
پاشیدم... . در ظرف یک ماه عیلم را تا دورترین مرزهایش ویران ساختم.
سر و
صدای مردم، صدای پای گاوها و گوسپندان، فریادهای از سر شادمانی را در
کشتزارهایش خاموش ساختم. کاری کردم که گورخرها، آهوان و همه انواع حیوانات
دشت در میانشان بیارامند، انگار که در خانه خود هستند». برای مردم عیلام،
که از گذشته شکوهمندشان آگاهی داشتند، اندوهی سنگین تر از تباهی و زوال
وجود نداشت. «بل ابنی» در یکی از نامه های خود از غنایم به دست آمده از
شوش، سفر پیروزمندانه ناننا به بابل، و گماردن «مردوک شار اوسور» بعنوان
حاکم موقت شوش سخن می گوید. همه این ها از دید دستگاه اداری آشور بسیار خوب
بود. اما کمتر مردمی بودند که فراموش کرده باشند که «هوبان هالتاش سوّم»،
هنوز پادشاه اسمی سرزمین عیلام است. هوبان هالتاش که از ناتوانی خود آگاه
بود، به ماداکتوی ویران شده بازگشت، و تمایلش را برای تسلیم کردن «نبو بل
شوماته» که اکنون تحت الحفظ بود، به «بل ابنی» ابلاغ کرد.
سردار آشور که
نمی دانست چگونه باید عمل کند پیشنهاد نمود که «هوبان هالتاش» مستقیما با
آشوربانیپال تماس بگیرد. هوبان هالتاش این پیشنهاد را پذیرفت و تمایلش را
برای تسلیم کردن آن کلدانی به دولت آشور اعلام کرد. آشوربانیپال چنان
مهربانانه و مؤدبانه این پیام را پذیرفت که باشگفتی در میان آرامیان اعلام
گردید که «شاهان با یکدیگر در صلح و سازش به سر می برند». آن گاه پیک های
آشور برای به دست آوردن «نبو بعل شوماته» به عیلام شتافتند. اما، با این
همه، به هدف خویش نرسیدند زیرا پیش از آنکه آنها به کلدانی برسند، او که
دیگر دست از جان شسته بود خودکشی کرد. با این حال پیکر او را هنوز می
توانستند بی اندام سازند و «بل ابنی» آن را در نمک نگاه داشت، و همراه با
این خبر که شهرهای عیلام، از جمله شوش، آرام و در فرمان او هستند، به آشور
فرستاد. او در این مورد اندکی خوشبین بود زیرا سرزمین «راشی» و شهرهای آن،
بر «پائه»، فرمانروای آرامی خود که آشوربانیپال بر آنان گمارده بود بیرون
آمدند، اما بار دیگر به زور جنگ افزارهای آشور گردن به اطاعت نهادند و
سربازانشان ناگزیر گردیدند به دستگاه نظامی آشور بپیوندند.
از آن پس،
بیشترینه خاک سرزمین عیلام، جزو ایالت امپراتوری آشور گشت. اندکی بعد
آشوبهای داخلی باری دیگر هوبان هالتاش سوّم را از قلمرو کوچکی که
آشوربانیپال در اختیار او نهاده بود، بیرون راند (۶۳۶ ق.م). منابع آشوری از
آن زمان به بعد، از شهردار شهر «سوزانو» (که شاید همان شوش باشد)، با نام
روشن آشوری «مانوآ کی آشور» نام می برند. و این چنین بود پایان رقابت سه
هزار ساله میان عیلام و مردمان میان دو رود، که بطور ناگهانی و برای همیشه
پایان یافت.
تصاویر فوق مربوط به تخریب زیگورات چغازنبیل می باشد که شعله هایش در قسمت فوقانی مشاهده می شود و افرادی در حال تاراج اموال قیمتی می باشند .
