آبشار سرکانه: این آبشار در روستای گریت بخش پاپی در فاصله 50 کیلومتری شهرستان خرم‌آباد به ارتفاع 15 متر و عرض تاج 17 متر قرار دارد و از جمله جاذبه‌های طبیعی و گردشگری استان محسوب می‌گردد. فاصله این آبشار تا بخش پاپی حدود یک ساعت پیاده‌روی می باشد. این آبشار در گویش محلی به تاف هفت چشمه معروف است. پوشش جنگلی اطراف آبشار را درختان بلوط، زالزالک و مو تشکیل می‌دهند.
آبشار آب سفید: آبشار آب سفید در جنوب شرقی استان لرستان و در دامنه کوه‌های زاگرس و در کنار کوه بلند قالی کوه در بخش بشارت (ذلقی) شهرستان الیگودرز قرار گرفته است. آب این آبشار از داخل تونلی در درون یک کوه سنگی بیرون می‌آید و با توجه به ارتفاع 69 متری آبشار، خروج چنین آبی از دل کوه شگفت‌آور است. این آبشار به رودخانه رودبار استان لرستان (آب زالکی) می‌پیوندد و سرانجام به رودخانه دز می‌ریزد .پوشش گیاهی در اطراف آبشار، زیبایی و طراوت خاصی به این منطقه بخشیده است. آب این آبشار با هوا مخلوط شده و در اثر برخورد با سنگ‌ها به شکل حباب سفید درمی‌آید به همین دلیل به آب سفید معروف شده است.
آبشار وارک: این آبشار در غرب گردنه نوژیان در بخش پاپی در جنوب شرقی خرم‌آباد به فاصله تقریبی 50 کیلومتر و در نزدیکی آبشار نوژیان قرار دارد و یکی از زیباترین آبشارهای کشور است. سرچشمه آبشار یک صخره سنگی است که پس از طی حدود 15 متر از صخره دوم فرو می‌ریزد و آبشار دوم را به وجود می‌آورد. در فصل کم‌آبی ارتفاع قسمت اول 7 متر با عرض حدود 12 متر و قسمت دوم 5/15 متر با عرض نزدیک به 6 می‌باشد و یکی از زیباترین مناظر را در این منطقه پدید می‌آورد. حداکثر ارتفاع آبشار به 57 متر می رسد و عرضی معادل 50 متر را دربر می‌گیرد. اطراف این آبشار پوشیده از درختان بلوط، گلابی، زالزالک و.... می‌باشد.
آبشار چکان: این آبشار در جنوب غربی الیگودرز در دامنه ارتفاعات مشرف بر دره چکان در فاصله 141 کیلومتری شهرستان خرم‌آباد به ارتفاع 30 متر و عرض تاج 4 متر قرار دارد. این آبشار از درون غاری مشرف بر زمین‌های زراعی چکان بیرون می‌جهد و طول فوران آن به ده‌ها متر می‌رسد. آب این آبشار در اواخر پاییز به مرور خشک شده و در روزهای اولیه شروع فصل بهار مجدداً با همان حجم آب به بیرون می‌جهد. این آبشار یکی از عجایب و زیبایی‌های طبیعت استان لرستان می‌باشد. اطراف آبشار منطقه‌ای وسیع با فضایی مطلوب و دل‌انگیزی از انواع پوشش گیاهی و درختانی همچون گردو، زالزالک، گلابی، چنار، کیکم، بید، بلوط، و ... وجود دارد
آبشار نوژیان
آبشار نوژیان در 38 کیلومتری جنوب شرقی خرم‌آباد (بخش پاپی) به ارتفاع 95 متر و عرض تاج 5 متر است. این آبشار یکی از زیبایی‌های طبیعت لرستان است که هرساله بسیاری از مردم را به‌سوی خود جلب می‌کند.
گردشگاه جنگلی نوژیان بالای کوه تاف قرار دارد. در کوه تاف انواع گیاهان دارویی می‌رویند و طبیعت و آبشار زیبای آن شگفت‌انگیز و دیدنی است.
بسیاری از مردم برای تماشای این آبشار زیبا و همچنین برای جمع‌آوری گیاهان دارویی به این ناحیه می‌آیند و اوقات فراغت خود را در آنجا می‌گذرانند.
آب آبشار از چشمه‌های بالادست تأمین می‌شود و در ابتدای فصل بهار طبیعتاً پر آب‌تر است. هرچه به اواخر تابستان نزدیک شویم (بخصوص در ایام خشک‌سالی)، آب آبشار کمتر شده و از زیبایی آن نیز می‌کاهد.
در سمت راست آبشار، رودخانه کوچکی وجود دارد که آب آن از چشمه‌های متعدد که فاصله بسیار کوتاهی تا آبشار دارند تأمین می‌شود. آب این آبشار رودخانه کوچکی را تشکیل می‌دهد که پس از سیراب کردن نواحی پایین‌دست، نهایتاً به رودخانه سزار می‌ریزد.
فاصله آبشار از سه‌راهی پلیس‌راه خرم‌آباد – بروجرد 52 کیلومتر است.
اگر از پلیس‌راه حدود 14 کیلومتر در جاده کمربندی خرم‌آباد به سمت جنوب بروید، به یک سه‌راهی می‌رسید که تابلوی راهنمای آبشار نوژیان و راه رسیدن به آن را نشان می‌دهند.
جاده پس از طی چند کیلومتر کوهستانی می‌شود. در این مسیر، طبیعتِ جنگلی بسیار دلنواز و خیره‌کننده‌ای دارد و مملو از درختان بلوط است. از ابتدای سه‌راهی تا آبشار 38 کیلومتر فاصله است.
مسیر دستیابی به آبشار کاملاً آسفالت است و دستیابی به این پدیده زیبا را راحت‌تر می‌کند.
پل کهلرت- ممولان متعلق به دوران آل حسنویه است و در جاده خرم آباد به خوزستان، بخش ملاوی، مسیر رود کشکان قرار دارد. پایه های این پل بصورت بیضی است و ظاهر منحصر به فردی دارد. وجود سکویی در داخل دو پایه اصلی پل، آن را منحصر به فرد کرده است. این سکو از 12 پله ساخته شده و کاربرد آن دقیقاً روشن نیست ولی احتمالاً به عنوان پشت بند از آنها استفاده شده است.
رنگ ملات پل در قسمت پایه ها متمایل به قرمز رنگ است که به علت ترکیب آن با یک نوع شنهای قرمز رنگ و همچنین یک نوع گیاه به نام تره پی Tarahpey استفاده شده است. کتیبه ابی در قسمت غربی پل بر سینه کوه بالاتر از مسیر گذر روی پل به طرف شمال غربی آن به دستور بدر بن حسنویه نوشته شده است و قرینه آن در قسمت جنوب بر سینه کوه وجود داشته که متأسفانة به علت عملیات راهسازی تخریب شده است. این پل در ادوار مختلف مورد استفاده قرار گرفته است بیشتر قسمت های این بنا مربوط به زمان بدر بن حسنویه ( 374 هـ.ق ) است.
